Ben ik het onderwerp bij alle talkshows of zijn er een paar mensen aanwezig bij mijn crematie omdat het nodig is terwijl ik eigenlijk begraven had willen worden. Word ik een last of een lust in het hiernamaals? Hoe lang zal de echo van mijn bestaan nog doorklinken in de herinneringen van die nog niet zijn vergaan of nog komen gaan. En welke snaar zal ik raken, word ik nog in de mond genomen met het risico van het achteraf naar smaken of zal mijn geest nog steeds goed voelen en zelfs als inspiratie indruk blijven maken? Wat vind ik belangrijk als ik toch niks meer weet. Na een leven in frustraties lijkt mij het einde een continuïteit van een al bestaande hel. Totaal me aan het leven overgeven en de hemel nooit aan zien komen is alsof het dromen nooit op zal houden om zo naïef in het eeuwige paradijs door te leven.
Maakt het uit? Ik heb het eeuwige leven, als ik er straks niet meer ben heb ik toch voor altijd bestaan.