Niet helemaal af of misschien niet echt mee begonnen. Maar de pagina groeit, met kleine stukjes.
Ik wil graag wat rebelleren,
een beetje de chaos in de orde respecteren,
eren
en uitproberen.
Niet normaal of anders in zijn redenatie rondzweven.
Een vrije interpretatie aan het leven geven en in de illusies van de ongeschreven regels vrij voortbewegen.
Bang zijn om te vallen,
dat toe geven,
het ijs breken.
Iedereen gelijk,
allemaal op glad ijs,
samen.
Meer slachtoffers dan vuurwerk maar statistieken zijn relatief, die nemen we maar even om het even, voor lief. Lekker schaatsen.
Ik doe erg mijn best,
in dingen verkeerd doen.
Ben ik een kikker of een schorpioen?
Zit het in het aard van het beestje?
Denkende als een kikker maar dan toch als de schorpioen doen.
Misschien ben ik wel allebei, roeien zonder riemen,
de overkant dichtbij.
Maar er niet kunnen komen door de schorpioen in mij.
Ik heb een eigen mening,
niet de een of die andere.
Ik kies geen kant,
en klare maaltijden met vreemde ingredienten.
Ik bak mijn eigen prakkie wel. Hoe ik het zie en lust met bijbehorende lasten.
Maar als niemand het wil proeven, hoort.
Telt die nog wel mee?
Of moet ik toch en een mening delen?
Polder claustrofobie. Opgesloten onder een steeds lager hangend wolkendek. Steeds hoger wordende dijken. Tralies van regenwater.
Boompjes in een keurige rijtjes. Met aan de horizon alleen maar een horizon.
En daar fiets ik dan, altijd met wind tegen.